ปัญหาความขัดแย้งจากการใช้น้ำในเขตลุ่มน้ำเดียวกันของคนพื้นราบกับคนบนพื้นที่สูง อำเภอจอมทอง  จังหวัดเชียงใหม่ เกิดขึ้นจากการเปลี่ยนแปลงทางการผลิตภาคเกษตรของคนสองพื้นที่ โดยคนบนพื้นที่สูงเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินเพาะปลูกพืชเพื่อยังชีพเป็นพืชผักเศรษฐกิจ ได้แก่ หอมแดง ข้าวโพดเลี้ยงสัตว์ กะหล่ำปลี ขณะเดียวกันคนพื้นราบได้เปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินจากนาข้าวเป็นการเพาะปลูกผลไม้แปลงใหญ่ ได้แก่ ลำไย และลิ้นจี่ จึงทำให้เกิดการช่วงชิงทรัพยากรน้ำอย่างรุนแรงระหว่าง "คนเมือง" ในพื้นที่ตอนล่างของลุ่มน้ำ กับ "ชาวปกาเกอะญอ" ในพื้นที่ตอนบนของลุ่มน้ำ

สถานการณ์การแย่งชิงทรัพยากรน้ำและปัญหาไฟไหม้ป่า ทำให้เกิดกรณีความขัดแย้งอย่างรุนแรงในช่วงปี พ.ศ. 2541 เมื่อเกิดไฟป่าที่ดอยอินทนนท์  5 จุดใหญ่ๆ ในช่วงปลายเดือนกุมภาพันธ์ถึงเดือนมีนาคม และเป็นประเด็นการโต้แย้งของคนพื้นราบที่อ้างว่าคนบนพื้นที่สูงเป็นผู้เผาป่าเพื่อทำไร่ และเชื่อว่าไฟป่าที่ลุกลามไปทั่วเกิดจากการทำไร่ของคนบนพื้นที่สูง ขณะเดียวกันคนบนพื้นที่สูงก็อ้างว่าคนบนพื้นที่ราบมีการจุดไฟขึ้นเพื่อกลั่นแกล้งและสร้างความไม่ชอบธรรมในการอยู่กับป่าของคนพื้นที่สูง ซึ่งเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นผลให้ความขัดแย้งกลายเป็นประเด็นการต่อสู้ของคนพื้นราบกับคนพื้นที่สูง โดยคนพื้นราบได้ร่วมกับภาครัฐผลักดันให้มีการอพยพคนบนพื้นที่สูงออกจากพื้นที่ จนกลายเป็นการเมืองในระดับพื้นที่และระดับชาติ 

ความขัดแย้งที่รุนแรงในช่วงเวลาดังกล่าว ทำให้คนบนพื้นที่สูงซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวปกาเกอะญอ ได้สร้างเวทีการต่อสู้ขึ้นในนาม "กลุ่มอนุรักษ์บนพื้นที่สูงอำเภอจอมทอง"